KB5034441 0x80070643 fix
Microsoft zapowiedział, że nie wyda poprawki do poprawki KB5034441, która w większości wypadków wysypuje się błędem 0x80070643. w takim razie pół-automatyczne rozwiązanie do zassania tutaj, a poniżej informacje o co chodzi i jak to działa.
czemu to się sypie
niby opis naprawy można znaleźć na stronie Microsoft. ale po pierwsze, nie każdy jest na tyle odważny, żeby grzebać na żywych partycjach. po drugie w całym tym opisie brakuje bardzo ważnej informacji: potrzebny jest plik w winRE. teoretycznie wykonanie komendy 'reagentc /disable’ powinno skopiować plik winRE, ale tego nie robi. a więc po zmianie wielkości partycji, próbujemy włączyć… i nie działa.
w związku z tym ogólne kroki do wykonania to:
- przygotowanie pliku winRM.wim i umieszczenie go w katalogu 'recovery’.
- wyłaczenie winRM
- znalezienie partycji recovery
- zmniejszenie partycji systemowej, żeby zrobić miejsce na winRM
- zwiększenie partycji recovery
- właczenie winRM
Skrypt
skrypt wymaga uruchomienia jako administrator. co robi:
- pobiera plik winRM.wim do katalogu 'recovery’
- próbuje znaleźć partycję recovery i jak mu się uda:
- przygotowuje plik wsadowy dla diskpart
- wypluwa instrukcje do robić dalej
jeśli skrypt się nie wysypał – to prawie na pewno wszystko jest ok. jeśli się wysypał przed końcem – cóż, może masz pecha i Twoja konfiguracja jest niestandardowa.
nie działa w 1oo% oczywiście – dla tego nie jest w pełni automatyczny. są różne dziwne scenariusze, ale w większości, na komputerach firmowych sytuacja jest dość prosta. skrypt odpaliłem na wielu serwerach i stacjach roboczych i skuteczność jest na poziomie 95%, oszczędzając mojemu zespołowi godzin pracy i dziargania w diskpart.
Przypadki, które sprawiały problemy to:
- kilka przypadków z bitlocker, dziwnym układem partycji
- trudne do wyjaśnienia przypadki w których winRE nie było włączone a patch i tak chciał się instalować. partycja recovery była w 'dziwnym’ stanie [chyba ktoś przy niej wcześniej grzebał (; ]
- w kilku przypadkach, kiedy zabrało miejsca na dysku systemowym, chociaż było go dużo – pomogła defragmentacja.
w sumie nie dziwię się, że Microsoft nie wydaje automatu, bo nie chce potem odpowiadać za utracone dane. i ja również dodam: USE ON YOUR OWN RISK.
powodzenia
eN.
’touch me’ – nieoczywista oczywistość
czemu tokeny FIDO chcą żeby je dotknąć?
ktoś zadał mi takie pytanie i w sumie ja też sobie je kiedyś zadawałem…
kiedyś
jako dinozaur, bardziej naturalnym [czy też tradycyjnym] sposobem uwierzytelnienia są dla mnie karty karty inteligentne. nie do końca rozumiem, czemu nigdy nie zdobyły popularności na rynku małych i średnich firm oraz prywatnie:
taki klasyczny 'żarcik edukacyjny’ w niektórych firmach w jakich pracowałem, to szybka podmiana pulpitu na jakieś złośliwe zdjęcie, albo wysłanie maila do całego teamu 'stawiam wszystkim pączki!’, kiedy ktoś odszedł od kompa nie blokując pulpitu… dodatkowa zaleta smartcard jest taka, że kiedy osoba odchodzi od komputera – np. do toalety – musi użyć tej samej karty, a wyjmując ją z kompa automatycznie blokowana jest stacja.
a jednak to tokeny FIDO2, ze wszystkimi swoimi wadami, od ceny zaczynając, rozpychają się na obecnym rynku…
dodatkowo przez jakiś czas zastanawiałem się po co trzeba je dotknąć? spodziewałem się że to małe coś na tokenach, to czytnik linii papilarnych – to by miało sens. ale nie – to zwykłe zwarcie jest. niektóre 'nowoczesne’ modele są tak zaprojektowane, żeby były malutkie i 'nie przeszkadzały’ podobnie do nadajników radiowych, i żeby nie trzeba było ich w ogóle wyciągać – a więc co to za zabezpieczenie? to tak jakby zostawiać klucz w zamku – wystarczy przyjść i przekręcić.
odpowiedź
odpowiedź jest prosta – te klucze nie mają chronić przed próbą dostępu fizycznego. konieczność dotyku powoduje, że przy próbie uwierzytelnienia zdalnego, kiedy wymagany jest 2FA, potencjalny atakujący nie będzie w stanie go użyć… bo jest zdalnie, czyli nie może dotknąć tokenu. statystycznie patrząc, nie bronimy się raczej przed kolegami z pracy, dość rzadkim scenariuszem są również sytuacje, w których atakujący ma fizyczny dostęp do naszego komputera.
dodatkowo, bardziej prawidłową odpowiedzią będzie – „wygoda”. bo przecież konieczność wpisania PINu daje ten sam poziom [ba! wyższy! bo ktoś musi go znać], tylko jest bardziej upierdliwa. zresztą do tokenów też trzeba często podać PIN.
no to czemu nie smart card?
Pozostaje pytanie – czemu jednak nie karty inteligentne, skoro mają tyle zalet? w końcu to, że tokeny są tak ładnie obsługiwane przez przeglądarki i urządzenia to kwestia tego, że powstały standardy, które zostały zaimplementowane przez dostawców. są takie, ale mogły być inne. czego zatem brakuje kartom inteligentnym i czemu nie dostosowano tej technologii do protokołów Chmurowych WebAuthn/CTAP? co przełamało prawo konwergencji, forkując technologię, która wydawała się wygodniejsza [i tańsza] – pozostawiając karty inteligentne w niszy dostępu fizycznego, a stworzono Fast IDentity Online [FIDO]?
podstawowym powodem jest cały model uwierzytelnienia, tzw. authentication workflow. obsługa certyfikatu zorientowana jest na zcentralizowanym modelu. FIDO z założenia jest zdecentralizowane, oparte na szybkiej weryfikacji, bez konieczności dodatkowego sięgania do jakiegoś centralnego serwera. niepotrzebna jest Infrastruktura Klucza Publicznego [PKI] – która ma swoją własną złożoność, problemy, podatności etc…
można z tym wszystkim niby polemizować – że certyfikaty nie muszą być drogie, że wdrożenia PKI to wcale nie musi być nie-wiadomo-jak-skomplikowane… ale jak to wszystko zebrać razem, to po prostu nie tędy droga. tak na prawdę FIDO powinno być ewolucyjnie porównywane z tokenami OTP – np. RSA SecureID – a nie z kartami inteligentnymi. elektronika, która jest w tokenach pozwala na wiele więcej, niż pasywne przechowywanie certyfikatów:
w skrócie – wymagana była aktywna elektronika.
pisząc ten art zadałem sobie pytanie – czemu nie połączy się tych dwóch technologii tworząc FIDO2 smart card… i jak to zwykle bywa – ktoś już odpowiedział na to pytanie – a czemu by nie? mam nadzieję kiedyś pracować przy wdrożeniu takiego cuda, jako część Integrated Security System, bo wygląda smacznie.
Exit
jednym z drażniących ograniczeń FIDO jest brak jego natywnej obsługi przez Windows logon. do tego celu można oczywiście wykorzystać system innych firm – jak np. Duo. problemem są koszty rozwiązania – same tokeny FIDO do najtańszych nie należą, a i subskrypcja Duo kosztuje… dochodzi dodatkowy poziom integracji, wybór IdP i tak dalej…
…nie podejmuję się odpowiedzi na pytanie 'dlaczego?’… a w każdym razie nie dzisiaj…
eN.