taka zabawka… skrypt destroy-AzureVM do usuwania VM wraz z zasobami powiązanymi:
przydatne zwłaszcza do LABów, żeby nie zapominać i nie płacić bez sensu za przypadkowo pozostawione śmieci.
eN.
moja Babcia mawiała: „przyszła kryska na matyska„. może nie w takim terminalnym znaczeniu, ale i do mnie przyszło to, co nieuniknione – przesiadka na GitHub.
to oczywiście proces, każdy skrypt muszę odkurzyć a wiadomo… jak się patrzy na swój kod sprzed kilq lat, to czasem kończy się na … napisaniu od nowa. tak było np. ze skryptem, służącym do ściągania darmowych eBooków MSPress.
większość skryptów przygotowuję w ramach różnych projektów. pomimo, że staram się używać prawidłowych zasad pisania, to jednak przerobienie skryptu napisanego dla konkretnego środowiska na uniwersalny, czasem wręcz nie ma sensu. każde środowisko, każdy klient, każdy projekt – to tak specyficzna kombinacja, że nawet sens danej automatyzacji jest tak specyficzny, że nie da się go 'zuniwersalizować’.
to dość ciekawa lekcja – wziąć coś, co uważa się za dobrze napisane i przygotować to do opublikowania. nagle okazuje się, że komentarze słabe, że jakieś zmienne głupio poopisywane, że braqje obsługi błędów, bo przecież dla siebie nie trzeba…. w sumie te tematy gdzieś przez WF się przewijają, ale z początkowego pomysłu żeby po prostu opublikować bibliotekę, już po kilq minutach wiedziałem, że to byłby duży błąd.
ale powolutq będę tą bibliotekę rozszerzał.
Visual Studio Code zagościło już na moich wszystkich stacjach. ale cały czas jest powodem wielu frustracji – to przykład szwajcarskiego scyzoryka. ma wszystko, ale jak się chce nim coś konkretnego to okazuje się że problem – za krótki, żeby chleb ukroić, za wąski i za ostry do masła, niby wszystko się da, ale w ręq nie leży dobrze… itd…
najprostsze rzeczy nagle okazują się skomplikowane… ale cóż. jak już się to dostosuje, to sporo ułatwia. jednak tak ogólnie: nie polecam. chyba, że ktoś na prawdę trzepie tych skryptów na potęgę i to nie sam tylko w teamie. z gita można korzystać ze zwykłej linii poleceń więc ISE+git też jest dobrym zestawem. ale liczę na to, że ten zainwestowany czas się kiedyś zwróci… poza tym jest challenge (;
Zadaniezadanie jest proste – napisać GUI, które pozwoli wyłączyć maszynę w Azure z opcją force. tego normalnie z interfejsu zrobić się nie da, a operacja potrzebna. chodzi o przeniesienie zadania z 2giej czy 3ciej linii wsparcia do 1szej, czyli nie ma opcji na jakąkolwiek linię poleceń. musi być GUI.
poniżej dwa skrypty, które realizują to samo zadanie. jeden napisany w tym co PS daje [z małym wyjątkiem], drugi w Formsach. przykład ma posłużyć do porównania tych metod i pozwolić się zastanowić jakie są 'za’ i 'przeciw’ dla obu.
pełny skrypt można pobrać z GitHuba, poniżej omówienie fragmentów.
założeniem tej wersji jest szybkość działania i uniwersalność. nie korzystam póki co z wersji PS Core ale na pewno korzystanie z biblioteki forms nie będzie możliwe. dla Core można korzystać z XAML UI, którego również jeszcze nie testowałem. jak już pisałem – jedną z bolączek pisania skryptów z GUI jest już sam dobór bibliotek i decyzja 'gdzie ten skrypt będzie uruchamiany i przez kogo’ /:
dla tego 'natywne’ skrypty zachowują lepszą kompatybilność i uniwersalność.
niestety natywnych kontrolek jest niezmiernie mało. najważniejszą jest out-GridView, które umożliwia wyświetlenie listy lub obiektów w postaci interaktywnej tabeli, pozwalając na sortowanie, filtrowanie etc. pozwala również na wybranie pojedynczego lub wielu elementów – czyli może być przydatny również wtedy, kiedy chcemy pozwolić użytkownikowi wybrać obiektów do dalszego przetworzenia. i choć daje wiele możliwości, to równocześnie bardzo niewielką kontrolę.
fragment kodu do którego się odwołuję to:
function select-RG {
param(
$RGList
)
write-host -ForegroundColor Yellow "Select Resource Group VM resides on"
$RG=$RGList|out-gridview -title 'Select Resource Group' -OutputMode Single
if([string]::isNullOrEmpty($RG)) {
write-host 'cancelled by user. quitting' -foreground Yellow
exit -1
}
write-host "$($RG.ResourceGroupName) chosen. reading VMs..."
return $RG.ResourceGroupName
}
w szczególności linia pokazująca listę odczytanych Resource Groups w postaci interaktywnej. Out-GridView 'daje-to-co-daje’ czyli nie da się kontrolować wyglądu okna. to co możemy zrobić to:
siła tkwi w prostocie. chwilę później jednak można zobaczyć:
do {
#choose RG
$ResourceGroupName=select-RG -RGList $RGsInThisSub
$VMlist=get-VMList -RGname $ResourceGroupName
if([string]::isNullOrEmpty($VMlist)) {
write-host "This Resource Group do not contain any VMs. Do you want to select another RG?"
switch (
[System.Windows.Forms.MessageBox]::show($this,"Choose another Resource Group?",'CONFIRM','OKCancel')
) {
'OK' {
#do nothing - VMList is null which will trigger loop
}
'Cancel' {
Write-Host -ForegroundColor Yellow "operation cancelled by the user. quitting."
exit -1
}
}
}
} while( [string]::isNullOrEmpty($VMlist) )
czemu nagle pojawia się Forms? to niestety sqcha twórców PowerShell – o ile WScript dysponował prostym okienkiem OK/Cancel, o ile jest OGV w PS… o tyle nie ma takiego prostego okienka OK/Cancel w PS.
co ciekawe, można takie okienko wyświetlić bez Forms! w taki sposób:
Add-Type -AssemblyName PresentationFramework
[System.Windows.MessageBox]::show("Choose another Resource Group?",'CONFIRM','OKCancel')
pomimo, że wyglądają bardzo podobnie, i dają niemal ten sam efekt, pod spodem wydarzają się trochę inne rzeczy. jeden jest częścią PresentationFramework drugi Forms, mają inne konstruktory. lepiej używać Formsowego z dwóch powodów:
jak już coś pisaliście co wymaga interakcji, powinniście zadać pytanie – czemu nie użyć readKey? natywne, nie wymaga importu bibliotek, szybsze … i tak dalej.
zgoda. ale celem nadrzędnym jest wygoda endusera i założenie, że nie jest bystrym inżynierem (; kiedy zrobiłem readKey, a skrypt miał mieć GUI, sam łapałem się na tym, że czekałem i czekałem… aż zorientowałem się, że to skrypt czeka na mnie, a nie odwrotnie. załamanie logiki – tutaj interfejs a tu linia poleceń – jest bardzo złym podejściem. albo decydujemy się robić skrypt tak, albo inaczej – ale musi być spójnie. inaczej ani nie jest łatwy w użyciu ani prosty w strukturze.
readKey to nie GUI tylko metoda na interakcję bez GUI.
całość do pobrania z GitHub . kilka uwag n00ba dotyczących pisania PS+Forms.
pierwszą rzeczą jaka rzuca się oczy to narzut ilości kodu. do wykonania mamy jedno polecenie (jedna linijka). w wersji opisywanej wcześniej wyszło 126 linii kodu, tutaj mamy już prawie 19o. jasne się staje że podstawowym problemem będzie możliwy bałagan wynikający z samej ilości. dla tego części dotyczące rysowania samego interfejsu warto oddzielić od reszty. niektórzy decydują się na utworzenie projektu, w ramach którego jest kilka oddzielnych pliqw, i definicje interfejsu wyrzuca się do takiego oddzielnego pliq. spoko, ale ze względu na spójność, przy takich małych toolach wolę trzymać wszystko w pojedynczym pliq. łatwiej go przesłać do niedoświadczonych użytkowników, wytłumaczyć że to taki plik i już, niż kazać tworzyć jakąś strukturę, czy martwić się, że ktoś kawałek usunął czy nie skopiował. ale to oczywiście kwestia wyboru – ważne, żeby sobie oczyścić kod i możliwie mocno oddzielić logikę od definicji.
nie jest to oczywiście do końca możliwe, bo tak, jak opisywałem poprzednio, logika jest de facto związana z interfejsem – trigger-action. klikniemy guzik to uruchomi się jakiś kawałek. całą sekwencyjność szlag trafia.
ja póki co przyjąłem metodę tworzenia regionów – widać znaczniki #region i #endregion które dzielą skrypt na bloki – tutaj 3 bloki – interfejs, akcje interfejsu i cała reszta. zaleta jest taka, że większość edytorów rozpoznaje ten znacznik i pozwala zwinąć tą część kodu żeby nie pasqdziła widoq.
niewątpliwie pisanie skryptów z GUI jest dużo trudniejsze i dużo bardziej czasochłonne. tak, jak przy zwykłym skrypcie 6o-8o% czasu to praca nad logiką działania, tak tutaj, ok. 9o% czasu zjadło mi badanie reguł interakcji między poszczególnymi elementami. ok, uczę się więc potem będzie łatwiej, ale nawet przy tak banalnym skrypciq sprawdzenie czy odpowiednio wyczyszczą się wartości konkretnych kontrolek, czy finalnie ustawiona/przeczytana zmienna jest prawidłowa, czy może pozostało coś z klikania usera, czy guziki są aktywne kiedy trzeba, do tego jak to zoptymalizować, że nie ładowało w kółko po pół minuty…
do tego commandlety Az są… hmm.. nie działają zbyt dobrze q: connect-AzAccount się regularnie [niedeterministycznie] zawiesza po zabiciu okna logowania [cancel], zawiesza się dużo bardziej w Vistual Studio Code, a get-AzContex nie implementuje prawidłowo ErrorAction SilentlyContinue…. żeby tak podać najważniejsze. ogólnie to dość trudna biblioteka do współpracy, bez względu na GUI.
eN.
GUI w skryptach?zasadniczo jestem przeciwny takiemu pomysłowi. celem skryptów jest automatyzacja, a ich największą zaletą jest przetwarzanie potokowe – wyjście jednego skryptu staje się wejściem dla innego. dodanie GUI łamie te zasady – przede wszystkim zakłada interakcję, podczas gdy punktem wyjścia dla skryptu jest podanie parametrów 'up front’ dające automatyzację danego zadania.
GUI jest oczywiście niezbędny dla 1szej/2giej linii, ale również pojedyncze zadania łatwiej przeważnie wyklikać. można też wyobrazić sobie rozwiązanie 'hybrydowe’ [takie modne słowo w dzisiejszych czasach… od paznokci poprzez samochody aż po architekturę IT] – skrypt przyjmuje parametr [np. nazwę pliq wejściowego], a kiedy go nie ma, pokazuje jakiś file-picker czy coś… nie jest to koszerne, ale koniec-końców decyduje zamawiający.
w ostatnim czasie musiałem wrócić do poważnego skryptowania [yyyeeeeey! (= ] właśnie z myślą o narzędziach dla 1szej linii. w zwizq z tym musiałem zmierzyć się z pisaniem pełnego GUI w PowerShell. w związq z tym kilka wniosków i spostrzeżeń.
w oprogramowaniu GUI jestem n00bem. ostatnie aplikacje okienkowe pisałem w Javie na studiach. do tego jeszcze moja ogólna niechęć do takiego pisania… a więc wpis cenny dla tych, którzy są na tej samej drodze.
są trzy podstawowe metody uzyskania interfejsu dla skryptów:
[System.Windows.MessageBox]::Show(MessageBody,Title,ButtonType,Image)która natywna dla PS nie jest, ale dobrze uzupełnia możliwości.
dokładniejszy opis w przyszłości, co kiedy jak i z jakim efektem, a póki co
zwykłe ISE przestaje wystarczać – nie tyle z powodu samego GUI, co ogólnie tego, że ostatnio piszę więcej. zacisnąłem zęby i po raz kolejny przesiedziałem nad odpaleniem VSCode. VSC niestety jest makabrycznym narzędziem, jednak jego potencjał i choćby możliwości integracyjne są na tyle ważne, że cóż.. płaczę, ale walczę. kiedy to było tylko hobby, odpuszczałem zniechęcony, ale kiedy trzeba bardziej na poważnie, musiałem się złamać
czemu warto pocierpieć? przy pewnej wielkości czy skomplikowaniu skryptu, nie mówiąc o projekcie w którym tych skryptów jest wiele, ale nawet kiedy po porostu trzeba przy nich popracować więcej – ISE to za mało. lepsze wyświetlanie składni, czy masy skrótów klawiszowych, znacznie przyspieszają pracę. integracja z repo, projekty… jest wiele dodatków, bez których byłoby więcej ręcznej pracy – czyli to co jest wadą, przy zainwestowaniu czasu, staje się podstawową przewagą.
jeśli więc czeka cię przesiadka – zarezerwuj sobie przynajmniej tydzień nieskończonej cierpliwości. będzie za to nagroda w postaci dużych możliwości i jeszcze większego potencjału. jeśli jednak nie korzystasz z repo, piszesz hobbystycznie lub okazjonalnie – ISE to wszystko co potrzebne i szkoda czasu i stresu.
niestety VSC nie pomaga zbytnio w pisaniu GUI. może są dodatki, których jeszcze nie znalazłem, ale ogólnie – oprogramowanie GUI w edytorze nie-wizualnym to porażka. kilka elementów i robią się setki linii kodu ciężkie do ogarnięcia. ustawianie guzików zmieniając ich położenie wartościami X/Y na czuja – makabra. interfejs najlepiej się rysuje w interfejsie, dla tego najsensowniej jest mieć coś wizualnego. chciałoby się powiedzieć Visual Studio… huh, ale VS do pisania skryptów PS, to jak instalacja Exchange on prem w pełnej redundancji do wysyłania kilq emali.
w skrócie – cały czas jestem w trakcie poszukiwania jakiegoś lekkiego designera interfejsu. te, które testowałem online były … jak to aplikacje online – siermiężne i ograniczone.
już sam wybór tego w czym ten interfejs ma być napisany nie jest łatwy. formsy wygrywają ilością dostępnych przykładów, UWP [chyba] umiera, WPF niby jest trendem, nowsze, nowocześniejsze i bardziej uniwersalne… ale czy przyszłościowe? no właśnie – nawet po przeczytaniu kilq artów, jeśli nie siedzi się w temacie, sam dobór biblioteki nie jest trywialny. jeśli się uczyć, chciałoby się nauczyć czegoś, co choć przez kilka lat się przyda. a to w obecnym tempie zmian niełatwe zadanie.
osobiście póki co zdecydowałem się na formsy – stare, dobre, oklepane, dużo przykładów, a póki Microsoft nie zrezygnuje z Windows na rzecz jakiejś hybrydowej dystrybucji [chciałoby się powiedzieć Lindows, ale to już było] , zgromadzona wiedza powinna żyć przez jakiś czas.
ciekawym aspektem jest zmiana paradygmatu całej logiki działania. skrypty, poniekąd z samej definicji skryptu – przetwarzane są sekwencyjnie linia po linii. tak też logika pisania jest 'liniowa’. GUI to z kolei 'rozproszona logika’ pozaczepiania pod elementy interfejsu. całość nie jest już jak opowiadanie:
begin { początkiem }
process { rozwinięciem }
end { i końcem }
w zamian staje się fragmentarycznym kodem, sterowanym akcjami z kliknięć czy innych list. dla skrypciarza z krwi i kości to jest inny świat. dziwny i nie do końca logiczny.
na tym etapie nie mam jeszcze wyrobionych 'best practice’ więc poszuqję. jednym z pomysłów było zadziałanie tak, jak to przez pewien czas projektował Microsoft [i co mi się bardzo podobało] – interfejs służył do zebrania informacji, wizualizacji elementów, ale ostateczna akcja to był po prostu skrypt uruchomiony z parametrami, których wartości były zebrane z interfejsu.
takie podejście jest świetne jednak w momencie kiedy pisze się duże, rozbudowane narzędzie, aplikację pozwalającą na wykonanie wielu zadań. jednak drobny tool, którego celem jest właśnie ograniczenie wyborów i dostosowanie do konkretnego zadania w konkretnym środowisq powoduje, że rozdzielenie na dwa niezależne skrypty [jeden to GUI do zebrania parametrów, drugi do wykonania akcji] tworzy dużą nadmiarowość. ponadto takie podejście choć 'ładne’ i logiczne, utrudnia uruchomienie osobom, które tych skryptów się już i tak boją. to te niuanse – łatwiej komuś nieqmatemu przesłać jeden plik do uruchomienia, niż kilka, z opisem jak zrobić bibliotekę, czy jak przygotować środowisko. w regularnej aplikacji załatwia to instalator, przy skrypcie to już nie takie proste.
z kolei zaletami oddzielenia GUI od logiki jest łatwiejsze panowanie nad samym wykonaniem, no i dla osób, które GUI nie potrzebują – od razu jest narzędzie. większa uniwersalność. mam nadzieję pokazać przykłady za jakiś czas.
praktyka pokaże który sposób wygra, choć widzę coraz więcej zalet rozbicia tego monolitycznego podejścia na rzecz bardziej uniwersalnej metody…
skoro skrypty nie są do pisania GUI, przesiadka jest trudna, to czemu po prostu nie zacząć pisać np. w C#?
proste: mimo-wszystko łatwiej nauczyć się oprogramowania samych Formsów, niż całego języka. na drugi dzień byłem w stanie narysować prosty interfejs, podpiąć logikę i zbudować jakiś działający skrypt. a to dla tego, że cała faktyczna logika, aktywna część działania była tym, co znam, w postaci commandletów. nauczenie się napisania tego w C# i poznanie całej specyfiki samego języka, zajęła by znacznie więcej czasu. choć podobny do PS – jest czyś zupełnie innym. no i podstawowa rzecz – nie zamierzam być developerem [może kiedyś, hobbystycznie] a tego rodzaju zadania są 'szybkim wsparciem’, a nie moim codziennym zajęciem. póki co nauka C# byłaby stratą czasu.
jak mawiają: 'życie składa się z kompromisów’. kompromisem jest tutaj wyważenie efektu i czasu. pozostają zalety skryptu: kod nie jest kompilowany, łatwo go przeczytać a w razie potrzeby zmodyfikować 'gdziekolwiek’, bo bez konieczności rekompilacji, commandlety dają obszerne biblioteki o olbrzymich możliwościach, a równocześnie można dopiąć kawałek GUI – i to wszystko w bardzo krótkim czasie.
może Frankenstein, ale żywy i myślący.
eN.
nazwy pliqwnazewnictwo pliqw wyjściowych wydaje się sprawą trywialną. w najprostszej wersji, wygodnej zwłaszcza dla pliqw tymczasowych można to zrobić tak:
[System.IO.Path]::GetRandomFileName()
generuje to unikalne nazwy pliqw z uniknięciem konfliktów, tego pokroju: „4toqskhi.qbk”.
ale w przypadq logów lub wyjścia, które będzie dalej wykorzystywane, pliki muszą mieć bardziej konkretne nazwy, i pomagać nie pogubić się w przypadq wielu uruchomień i konieczności kontroli co-do-czego. większość skryptów, odruchowo, zaopatruję w funkcję logowania, a sam plik logu, aby wiadomo było czego dotyczy, ma nazwę skryptu:
$logFile="_$( ([io.fileinfo]$MyInvocation.MyCommand.Definition).BaseName )-$(Get-Date -Format yyMMddHHmm).log"
dzięki temu logi zaczynają się podkreślnikiem (wygodne sortowanie i wyróżnik), zawierają nazwę skryptu (wiadomo czego log dotyczy) oraz daty (dzięki czemu łatwiej zorientować się, o który chodzi). np tak:
skrypt: new-CloudUser.ps1 log: _new-CloudUser-202008051001.log
ale log to jedno, a wyjście do dalszego przetwarzania to inna para kaloszy. podstawowym typem pliq z jakim pracuję to CSV – głównie ze względu na łatwość w dostarczaniu wyników dla biznesu (w postaci xlsx) oraz oczywiście – niezmierną łatwość w pracy z tym formatem. okazuje się, że w wielu scenariuszach, przy których plik jest przetwarzany przez biznes i ma do niego z powrotem trafić po obróbce, najlepiej, żeby nazwa odzwierciedlała nazwę pliq wejściowego. a przy kilqkrotnym przetwarzaniu powinna być jakaś inkrementalna wartość liczbowa. można to oczywiście osiągnąć na wiele sposobów, ale lubię eleganckie sztuczki, wykorzystujące fajne mechanizmy – np. takie jak regex.
choć z wyrażeń regularnych korzystam od bardzo dawna i wkładam wiele wysiłq, żeby je okiełznać, to nadal pozostają dużym wyzwaniem. są IMHO jedną z najtrudniejszych do opanowania technik i nadal czuję się n00bem, nie potrafiąc ogarnąć backreferences czy wykorzystania pewnych elementów w ramach przetwarzania regex. to jest świetna gimnastyka dla umysłu, więc często tworzę regexy tak, jak niektórzy grają w sudoq. oczywiście przy wielu zastosowaniach lepszej metody ani bardziej wydajnej nie ma. inaczej trzeba by pisać setki pozagnieżdżanych IFów czy switchy, a w niektórych przypadkach nawet to nie da rezultatu.
Ale często chodzi o zwykły „challange” – bo jak się czegoś nauczyć inaczej, niż korzystając z tego?
a więc w celach edukacyjnych, przeanalizuję taką funkcję:
$fileInput=get-Item $inputCSV
if($fileInput.BaseName -match '-prepped(?<inc>\d{0,2})') {
$outputCSV=$fileInput.BaseName -replace '-prepped\d{0,2}-[\d]+',"-prepped$( if($Matches.inc) { (([decimal]$Matches.inc)+1).toString("00") } else { "02" } )-$(Get-Date -Format yyMMddHHmm).csv"
} else {
$outputCSV="{0}-prepped01-{1}.csv" -f $fileInput.BaseName,(Get-Date -Format yyMMddHHmm)
}
założenie: chcę aby przetworzony plik miał suffix ’prepped’ z numerkiem dopełnionym zerami, wskazujący na liczbę przetworzeń.
algorytm jest taki:
tutaj w sukurs przychodzą wyrażenia regularne. w PowerShell można stosować je niemal wszędzie, a każdym razie wszędzie tam, gdzie używamy funkcji 'match’ lub 'replace’ (ale pozwala na to również wiele poleceń). klauzula 'if’ zawiera:
$fileInput.BaseName -match '-prepped(?<inc>\d{0,2})'
a ciekawym fragmentem jest oczywiście „(?<inc>\d{0,2})„, który oznacza:
czyli ciągi spełniające definicję szablonu i zwracające 'True’ to np:
w zmiennej $Matches, pod nazwą 'inc’ będzie przechowywana liczba… a w zasadzie 'ciąg znaków składający się z cyfr’ bo będzie to [string]. chyba, żeby nie. bo jeśli mamy tylko „-prepped-” to element 'inc’ się nie pojawi (będzie $null) – czyli w pierwszym prezentowanym przykładzie, wartość „$Matches.inc” będzie $null.
po przejściu 'IF’ wykonywany jest 'replace’, który również korzysta z regex. tutaj pojawia się dodatkowo „[\d]+” i nie ma nawiasów okrągłych:
$outputCSV=$fileInput.BaseName -replace ’-prepped\d{0,2}-[\d]+’,”-prepped$( if($Matches.inc) { (([decimal]$Matches.inc)+1).toString(„00”) } else { „02” } )-$(Get-Date -Format yyMMddHHmm).csv”
ciąg spełniający szablon opisany pogrubioną czcionką, zostanie zastąpiony wyliczeniem, opisanym na pomarańczowo. a co się tam dzieje?
C:\_scriptz> [regex]$rxz='[abc]'
C:\_scriptz> $rxz.Matches('zaba')|select index,value
Index Value
----- -----
1 a
2 b
3 a
PS C:\_scriptz> [regex]$rxz='[abc]+'
PS C:\_scriptz> $rxz.Matches('zaba')|select index,value
Index Value
----- -----
1 aba
co się dzieje w funkcji generującej wynik?
"-prepped$(
if($Matches.inc) {
( ([decimal]$Matches.inc)+1 ).toString("00")
} else {
"02"
}
)-$(Get-Date -Format yyMMddHHmm).csv"
ciąg spełniający opisane wcześniej warunki, zostanie zastąpiony:
już sam fakt tego, ile trzeba zrobić opisu, żeby wyjaśnić malutkiego regexa pokazuje jaką kryje w sobie moc… a więc zamiast sudoq – proponuję przerobić sobie jakieś wyszukiwanie na wyrażenie regularne (:
eN.
SSO potrafi spłatać figle. czasem otwiera się sesję PS do o365 i pytanie… w jakim kontekście działa ta sesja? usera czy admina?
można to łatwo sprawdzić:
Get-PSSession|select configurationname,@{N='user';E={$_.runspace.OriginalConnectionInfo.credential.username}}
eN.
potęgą PowerShell jest jego obiektowość, dzięki czemu cały język jest bardzo elastyczny. np filtrowanie wyjścia staje się bardzo proste:
ps|? name -match 'svc'
proste, jasne i przyjemne… i łatwo znaleźć na setkach tysiącach stron…
dla tego inne pytanie – a jak przefiltrować po wartościach wszystkich parametrów? np. „pokaż wszystkie parametry obiektu, które mają 'name’ w nazwie”, albo „pokaż wszystkie wartości parametrów, które zawierają 'abc'”. tego już tak łatwo zrobić się nie da. to będzie nieco nieprzyjemna przejażdżka, bo wymaga rozebrania obiektu na kawałki – czyli tracimy automatykę PS, która tak ślicznie pomaga w 'normalnych’ zapytaniach, i grzebiemy we flakach.
aby osiągnąć cel trzeba skorzystać z ukrytego parametru 'psobject’, który pokazuje wnętrzności obiektu. dodatkowo sprawę kompliqje fakt, że wyjście jest często tablicą obiektów a nie pojedynczym obiektem. pobawmy się 'get-service’ i zrealizujmy takie zadania:
w pierwszej kolejności zobaczmy jak taki obiekt wygląda wewnątrz. najpierw klasycznie…:
PS C:\_scriptZ> Get-Service|gm
TypeName: System.ServiceProcess.ServiceController
Name MemberType Definition
---- ---------- ----------
Name AliasProperty Name = ServiceName
RequiredServices AliasProperty RequiredServices = ServicesDependedOn
Disposed Event System.EventHandler Disposed(System.Object, System.EventArgs)
Close Method void Close()
Continue Method void Continue()
CreateObjRef Method System.Runtime.Remoting.ObjRef CreateObjRef(type requestedType)
Dispose Method void Dispose(), void IDisposable.Dispose()
Equals Method bool Equals(System.Object obj)
ExecuteCommand Method void ExecuteCommand(int command)
GetHashCode Method int GetHashCode()
GetLifetimeService Method System.Object GetLifetimeService()
GetType Method type GetType()
InitializeLifetimeService Method System.Object InitializeLifetimeService()
Pause Method void Pause()
Refresh Method void Refresh()
Start Method void Start(), void Start(string[] args)
Stop Method void Stop()
WaitForStatus Method void WaitForStatus(System.ServiceProcess.ServiceControllerStatus desiredStat...
CanPauseAndContinue Property bool CanPauseAndContinue {get;}
CanShutdown Property bool CanShutdown {get;}
CanStop Property bool CanStop {get;}
Container Property System.ComponentModel.IContainer Container {get;}
DependentServices Property System.ServiceProcess.ServiceController[] DependentServices {get;}
DisplayName Property string DisplayName {get;set;}
MachineName Property string MachineName {get;set;}
ServiceHandle Property System.Runtime.InteropServices.SafeHandle ServiceHandle {get;}
ServiceName Property string ServiceName {get;set;}
ServicesDependedOn Property System.ServiceProcess.ServiceController[] ServicesDependedOn {get;}
ServiceType Property System.ServiceProcess.ServiceType ServiceType {get;}
Site Property System.ComponentModel.ISite Site {get;set;}
StartType Property System.ServiceProcess.ServiceStartMode StartType {get;}
Status Property System.ServiceProcess.ServiceControllerStatus Status {get;}
ToString ScriptMethod System.Object ToString();
a potem… od środka:
PS C:\_scriptZ> (get-service).psobject
Members : {Count = Length, int Length {get;}, long LongLength {get;}, int Rank {get;}...}
Properties : {Count = Length, int Length {get;}, long LongLength {get;}, int Rank {get;}...}
Methods : {void Set(int , System.Object ), System.Object&, mscorlib, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, Publ
icKeyToken=b77a5c561934e089 Address(int ), System.Object Get(int ), System.Object GetValue(Params
int[] indices), System.Object GetValue(int index), System.Object GetValue(int index1, int index2
), System.Object GetValue(int index1, int index2, int index3), System.Object GetValue(long index)
, System.Object GetValue(long index1, long index2), System.Object GetValue(long index1, long inde
x2, long index3), System.Object GetValue(Params long[] indices)...}
ImmediateBaseObject : {aciseagent, AdobeARMservice, AdobeFlashPlayerUpdateSvc, agiptd...}
BaseObject : {aciseagent, AdobeARMservice, AdobeFlashPlayerUpdateSvc, agiptd...}
TypeNames : {System.Object[], System.Array, System.Object}
nas będą interesować 'properties’, których nazwy zawierają 'name’. nie będę się bawił w step-by-step, myślę, że taki początek wystarczy, a całą resztę trzeba po prostu usiąść i się pobawić. mamy podstawy więc teraz trzeba po PowerShellowemu zapisać zadanie „wyświetl wszystkie usługi (obiekty), następnie dla każdej usługi przefiltruj te parametry, który mają w nazwie 'name’ a następnie wyświetl tylko nazwę i wartość”. po takim zapisie to już bułka z masłem:
Get-Service|%{$_.psobject.properties|? name -match 'name'}|ft name,value
a teraz drugie zadanie – i tu robi się na prawdę pasqdnie, bo wartości mogą być różnych typów i też są obiektami. ponadto samo 'property, value’ będzie bezużyteczne bez dodatkowej informacji – nazwy usługi dla której je znaleźliśmy. poniżej rozwiązanie, zachęcam do zrozumienia – czyli samodzielnych testów:
get-service|%{$sn=$_.name;$_.psobject.members|?{$_.membertype -eq 'property' -and $_.value -eq $true}}|select @{N='ServiceName';E={$sn}},name,value
żeby nie było za łatwo… i tego nie potrafię wyjaśnić – z jakiegoś powodu 'Stopped’ jest traktowany jako $true. fragment wyjścia:
ServiceName Name Value ----------- ---- ----- aciseagent CanStop True AdobeARMservice CanStop True AdobeFlashPlayerUpdateSvc Status Stopped agiptd CanStop True AJRouter Status Stopped ALG Status Stopped ApHidMonitorService CanS... True ApHidMonitorService CanStop True AppHostSvc CanP... True AppHostSvc CanS... True AppHostSvc CanStop True AppIDSvc Status Stopped Appinfo CanStop True AppMgmt Status Stopped AppReadiness Status Stopped
… ale już nie chce mi się zagłębiać dalej.
sztuka dla sztuki? niekoniecznie. często trafiam na scenariusz, prostszy niż zaprezentowane, gdzie dostaję obiekt o dużej liczbie parametrów – np. obiekty EXO – i chcę sprawdzić czy gdzieś nie siedzi jakaś wartość, przy czym nie mam pojęcia jak może nazywać się parametr. o ile w ogóle istnienie. np. wyświetlmy wszystkie URI jakie są skonfigurowane dla grupy o365:
PS C:\_scriptZ> (Get-UnifiedGroup -Identity GuestGroupTest).psobject.Members.value|Select-String 'http' https://outlook.office365.com/owa/?path=/group/GuestGroupTest@w-files.pl/calendar https://outlook.office365.com/owa/?path=/group/GuestGroupTest@w-files.pl/mail https://outlook.office365.com/owa/?path=/group/GuestGroupTest@w-files.pl/people https://outlook.office365.com/EWS/Exchange.asmx/s/GetUserPhoto?email=GuestGroupTest@w-files.pl
to tak w ramach przygotowań do ShareCon365 (; zapraszam na moją sesję!
PS. aahhh… jeśli ktoś czytał z uwagą, to powinien zadać pytanie – „a jakie jeszcze ukryte parametry mają obiekty?„. i jeśli ktoś takie pytanie by zadał, otrzymałby zapewne odpowiedź: „<your-command>|gm -force”
eN.
ciekawy case dotyczący uruchamiania Self-Service Password Reset (SSPR) i zarazem lekcja – workaround to nie solution q:
zgłosił się do mnie zapłakany klient, że uruchamiają SSPR i muszą jakoś dostarczyć dane użytkowników do portalu. do niedawna nie było to możliwe (uservoice z 2o18), ale od jakiegoś czasu Microsoft w swojej wielkości dostarczył… no właśnie, co dostarczył? obejście problemu opisane tutaj. 'czemu obejście?’ zapyta ktoś, kto uważnie przestudiuje, sprawdzi i stwierdzi że działa…
…ano problem polega na tym, że informacje do SSPR brane są z atrybuty 'StrongAuthenticationUserDetails’. ten atrybut ma kilka cech odróżniających go od zwykłego atrybutu np. 'telephoneNumber’ a jednym z nich jest fakt… że nie wypełnia wizytówki użytkownika. jest niewidzialny.
i teraz taki myk…
tak wygląda użytkownik, który wszedł na portal i wypełnił sobie dane do MFA/SSPR:
PS> get-msoluser -UserPrincipalName testuser01@w-files.pl|select -ExpandProperty strongauthenticationuserdetails ExtensionData : System.Runtime.Serialization.ExtensionDataObject AlternativePhoneNumber : Email : moj@email.com OldPin : PhoneNumber : +48 2323232323 Pin :
i wyświetlmy sobie właściwości w AAD:
PS > Get-AzureADUser -SearchString testuser01@w-files.pl|select othermails,mobile,telephonenumber
OtherMails Mobile TelephoneNumber
---------- ------ ---------------
{}
a teraz, za artykułem, prepopuluję (dziś super po polsq) atrybuty:
Set-AzureADUser -ObjectId testuser02@w-files.pl -OtherMails @('innymail@wtf.com') -Mobile '+48 666232323' -TelephoneNumber '+48 999999999'
no i output takiej operacji:
PS > Get-AzureADUser -SearchString testuser02@w-files.pl|select othermails,mobile,telephonenumber
OtherMails Mobile TelephoneNumber
---------- ------ ---------------
{innymail@wtf.com} +48 666232323 +48 999999999
get-msoluser -UserPrincipalName testuser02@w-files.pl|select -ExpandProperty strongauthenticationuserdetails
<empty>
co się dzieje dalej? hasło dla testuser02 resetuję i działa. kiedy próbuję dostać się do portalu o365, dostaję standardowe pytanie o uzupełnienie obligatoryjnych pól do zabezpieczenia konta (czyli te do MFA, które zapisują się w StrongAuthenticationUserDetails).
a więc to …’rozwiązanie’ nie działa dla MFA, jest obejściem dla SSPR, i dane 'zabezpieczające’ stają się *publicznie* dostępne dla wszystkich w organizacji ROTFLMAO.
eN.
125. WGUiSW – VSC okiełznane
na najbliższym WGUiSW, we wtorek 1.XII, będę miał SNACKa (krótka prezentacja, 2o min), na której pokażę czemu, pomimo niestabilności i dość wysokiego progu wejścia w VSC, jednak warto zainteresować się tym edytorem.
oczywiście to tylko przekąska do właściwych prezentacji – Krzyśka i Roberta oraz Hobby Marcina. czyli jak zwykle: warto poświęcić popołudnie na trochę wiedzy (:
eN.